De mañán cediño,
saiú meu amigo
por aquel camiño.

Por aquel camiño
saiú de mañana
para aquela gándara.

Para aguda gándara
as aves buscar
e ouvir como cantan.

Ao ouvir como cantan
ficóu arroubado,
nonas quer matar.

Nonas quer matar,
fázenlle membrar
canto eu o quería.

Canto eu o quería
muito lle doía,
porque non me vía.

Porque non me vía
coas miñas lembranzas
botóuse a chorar.

Botóuse a chorar
e foi tan saudoso
o pranto que fixo...

Co pranto que fixo
as aves ao oubilo
non queren cantar.

¡Non queren cantar¡
¡As máis namoradas
querían chorar!