| |
Outono, doente e murcho,
aínda és bonito e saudoso.
Adoro a tua dozura,
corno de viño que tivese as acedías
dun morrer desexado.
Dóenme na ialma
as notas dos teus cantos sin esprendores,
tuas froitas e froitos aínda brilantes,
e teus árbores xa nus de follas.
Outono, que me deixas dormir
riba da herba seca
con soños de amores tardíos.
Eu che agradezo
poder dar a esquezimentos
as agruras do vivir,
os pensamentos mordentes, os remorsos;
os probiños de Deus que ninguén ampara,
os mandados inúteis,
as autoridais que nos asoballan,
os ires para algures e voltar de ningures,
as parvas axitaciós e as ilusiós mermas,
as rábeas dos povos cos tiráns trementes
os rapaciños famentos,
o porvir sen espranzas...
¡Outono, carabel deitado
no vidro cantareiro dunha fonte!
Outono, doente e murcho,
choremos xuntos:
polos que morren, polos que matan,
polas notas lontanas dunha gaita infinda,
polas follas dos árbores axitadas no vento,
polos corpos que baixan á terra,
polas almas que se van e non voltan,
e por nós, sombras de ren
e de ninguén,
que de ninguén esperan ren.
|
