Deus finóu
de facer o inundo.
Moi satisfeito cantarolóu

—E ande a roda,
que a quero ver andar.

Era o séitimo día
e repousóu.
Espellado na súa mañitude,
pasaron os anos ás mancheadas,
por centos e por milleiros.
Até que Deus rachóu os neboeiros
e botóulle un ollar:

Onde puxera dozura, atopóu feras;
onde amor, sodomía;
os peixiños do mar
e as bestas da terra, comíanse;
ninguén acharía virtús,
mais crimes e roubos,
soberbias, violaciós,
rábeas e desirmandades.

Tristiño dixo Deus:
—Anceios me dan
de coller isa maldizoada roda
e detéla.
Mais botóu moita brétema
riba do mundo e deitóuse,
espellado na súa mañitude.

Vinte mil demiños xubilosos
puxéronse a cantarolar:

—E pare a roda
que a quero ver parar.

(Cando pare a roda
vai ser a do demo).

Rachar é semellante a fender. Mais, propiamente, ráchase a roupa e féndese a madeira Rachar máis se asemella ao hespañol rasgar que a rajar.

Neboeiro: "había un baile en Esteiro ?e co neboeiro? non se vía o sol". (Popular).

Peixes: coñecidos na ría de Muros son: trancho, bucareu ou bocarte. sardita. xarda, xulia, pinto, maragota, faneca, cherla, congrio, arroás, ollomol, toniñas, muxo e outros.

O trancho é máis pequeno que a sardiña e parecido a ela. No portugués chámanlle trancho á sardiña que se partéu, '"Tranchoss e figos e logo, heime de fartar e logo", decía en Muros a señora Fortuna que era tola. Non sei o nome na hespañol.

Brétema, neboeiros.