Poucas verbas. Fai moito tempo que tiña na ialma o anceio de esquirbir na língua da terra. Versos, o millor do meu ser. Saídos do fondo dos meus sentimentos, onte fogo, hoxe cinzas.

     Versos galegos dun galego. Non acharedes infruencias da poesía castelá. Non prescindín delas deliberadamente. Nin as esquecín. Non me fixeron falla, inda que me gosta moitísimo, ela.

     Tiven, iso sí, que elaborar unha linguaxe poética. Poidera ser nalgunhas ocasiós herética e até anti-académica. Mais os meus sentimentos esixiron as súas propias espresiós e obedecín.

     O que ten de millor a poesía galega no mosaico hespañol é a súa autenticidade e a súa diversidade. Eu son fillo das Cantigas e non de Frai Luis de León. Non sei se é millor ou pior. É.

     ¡Belísima língua a nosa galega! Inda nise "Miragro de Nosa Señora", feito e refeito cuáseque como exercicio literario ¡qué ben soa e resoa! Fungar de brisa nunha canieira, que docemente ven e se vai con dozura...

     Só me pesa no curazón ter de esquirbir UNHA pra que os nosos irmáns idiomáticos os portugueses leian "UÑA". Mais, ¿qué lle podo fazer?

     ¡Saúdiña!